Aan zee

Voor de eerste keer in de rijke geschiedenis van Harlekijn zal er voor de aanstormende voorstelling een videoshoot (jawel) georganiseerd worden.
Deze opnames zullen aanstaande zaterdag op het strand van Nieuwpoort plaatsvinden .
Spektakel en unieke momenten garanderen we nu al.
U zal getuige zijn van:
1. Een zelfverzekerde dame die achterwaarts, getooid in prachtige kledij, de zee in zal wandelen tot ze met strak gekapselde mis-en-plis kopje-onder gaat.
2. Een iets minder zelfverzekerde dame die nog es de zee in gaat, maar dan voorwaarts tot ze (inderdaad !!!) met herstelde poging tot mis-en-plis wederom kopje onder gaat.
3. Een jonge dame, die de jonge versie van de zelfverzekerde moeder moet spelen, half naakt tussen tussen de kwallen zal dribbelen.
4. Een drietal spelende jonge meisjes die spartelend een tafereeltje zullen brengen van een drietal spelende jonge meisjes die spartelen.
5. De rest van de crew die in hun broek zullen doen bij het aanschouwen van zo veel verfomfaaide mis-en-plis, kwallenbeten, storende gepensioneerde toeristen, verdwaalde honden die weer es in beeld komen kakken, een door het ruim vliegende verdwaalde parapenter (één of meerdere anachronismes zijn meestal de saus op zulke shootings - remember Terry Gilliams: Lost in la Mancha'), verkleumde acteurs en een garnaalvisser die zich af vraagt of hij inderdaad niet beter had voortgestudeerd. Dan had hij nu, op zijn knol geen getuige moeten zijn van opgedrongen fata morganas en gernoot die van de grote schrik niet gevangen wil worden.

Het wordt vast en zeker een onvergetelijke zaterdag. Allen welkom om 11u op het strand van Nieuwpoort (of was het nu Westende-bad).

de badkamer

waaaaaaaaaaaaat, een fucking badkamer op de scène,nooooooooooowayyyyyyyyyyyyy!!!!!
dat zie ik niet zitten, hoe moet dat dan, een bad en geen bed, paniek, zucht, waarmee zijn we eigenlijk bezig!!!!
Kom weeral eens te laat binnen en hoor de regisseur himself praten oven zijn fucking badkamer, ons Els is bijna overtuigd, zegt ze als ze mijne verwaaide kop ziet, hm, zal dus ook maar luisteren, ...
nog geen 4 weken geleden, vissers, geen 4 weken geleden, was dit algemene gedachtengang der spelers, ...

en nu...

we repeteren in onze fucking badkamer alsof we nooit anders geweten hebben, ... en het voelt verdomme goed!

Jaaaaaaah, Hansje pansje peperkoek kwam, zag en overwon, ons allen.

Zelfs Jaqueline gaat volgende week de zee in, zegt genoeg zeker!

Dus laat ons maar spelen in onze badkamer, laat ons maar wassen en plassen, laat ons maar echt zijn, maar laat ons vooral genieten, want dit is me weer wat!
Dit is genieten, leren, veeeeeeeeeel leren, en gewoon doen!!!!!

En af en toe niet te ongeduldig zijn, ...

XXX

... alleen een film met Doris Day.

Een paar goeie vrienden van me zweren al een tijdje tv-loos door het leven te gaan. Dvd'tje of wat surfen dat kan er nog door, maar geen tv meer. Eén van hen stelde me de vraag of hij iets mist. Ik bekende onmiddellijk dat hij hoegenaamd niets mist.
Het wordt met de dag droeviger, slechter, walgelijker. En het blijft maar duren. Najaarsprogrammatie van al de Vlaamse zenders spreken niet tot de verbeelding.
Het enige wat ik eigenlijk nog verdraag zijn hier en daar een film (waarvan de kans groot is dat ik em al es gezien heb) en een handjevol degelijke series (die al lang op dvd zijn). Meer en meer vervangt het computerscherm de beeldbuis. Gelukkig verschijnen er jaarlijks mooie boekjes.

Klein relevant fragmentje:Fermin Romero Torres, vriend en collega van het hoofdpersonage Daniel Sempere, voorspelt wat de nieuwe uitvinding, de televisie, met de mens gaat doen.

"De televisie, mijn beste Daniel, is de antichrist en ik zal je zeggen dat er slechts drie of vier generaties voor nodig zijn om van de mens een wezen te maken dat niet eens meer op eigen initiatief een scheet kan laten, en dat terugkeert naar zijn hol, naar de middeleeuwse barbarij en naar een staat van imbeciliteit die de naaktslak ten tijde van het Pleistoceen al overwonnen had. Deze wereld zal niet ten onder gaan aan de atoombom, zoals de kranten schrijven, ze zal sterven van het lachen, en te gronde gaan aan de banaliteit door overal een grap van te maken, en een slechte grap ook nog."
(Carlos Ruiz Zafon - De schaduw van de wind)

na het lezen

en na het schrappen en na het herlezen en verbeteren en bij zetten en terug schrappen komt de volgende stap, het spelen.
Echt spelen is het nog niet (of misschien toch wel) want de brochure zit uiteraard nog in de hand. Maar toch gebeurt er iets wonderbaarlijks. Tekst wordt in beweging omgezet. De acteurs doen iets voor de eerste keer met die tekst. Het is alsof een oerbeweging in gang komt. Er moet nog een pak geschaafd worden en geknipt en geplakt, maar toch .. die eerste stapjes, die eerste blikken, intonaties, improvisaties zijn er al.

Ik had pech en geluk!!
Pech omdat ik er bij die eerste wonderbaarlijke pogingen niet kon bij zijn en dus 'the begin the begin' niet heb meegemaakt.
Maarrrrr, geluk! Want ik was gisteravond getuige van een verrassend goeie start.
Zie, als je tekst leest dan lees je maar wat. Je ziet tekst, letters, geen bewegingen, geen spel. En ik kan me tijdens dat lezen die bewegingen gewoon moeilijk voor mijn geest halen.
En gisteravond zat ik in mijn zeteltje na het snel binnenloodsen van 3 wijntjes te genieten van de zusjes die er van de eerste minuut een drive in gooiden waar menig La Rocca-DJ verlegen van zou worden. Ik kijk al uit naar de volgende weken. In die weken zijn er altijd momenten waarop één van ons iets heel mooi doet en dat niet meer op de avond van de voorstelling zó op diezelfde manier kan herhalen. Daarom geef ik tijdens de repetities mijn ogen de volle kost. Kon hier maar es publiek bij zijn.

Graait de regisseur een pak van de eer weg. Tuurlijk wel. Absoluut!! Maar het moet nog altijd gedaan worden he! Goeie stuurlui zijn belangrijk. Maar valt de kar in panne dan sta je nergens. Awel, we staan al ergens !!!!

Voor diegenen die dit lezen en geen meespelend acteurs is, reserveer vandaag al uw plaatsje en pak uw leren vest mee. We gaan vliegen !!!!

Blijf bij mij

Ik was van plan om iets te schrijven over een verkoper bij een firma in kantoormeubilair die het volledig verknalde me een copy-printer-scanner-faxer-vloerder-chapper-afwasser-.. te verkopen terwijl al, maar dan ook al, mijn koopsignalen en mijn goesting om geld te geven zelfs bij de pizzabakker aan de overkant van de Boomsesteenweg opvielen.

Ik had ook iets kunnen schrijven over de 5 Gouden Handjes die onze toneelvereniging gisteravond heeft weggekaapt op 'de uitreiking van de gouden handjes' in de Harmonie in Antwerpen. Johan, Els, Hadewich, onze magnifieke taal en onze scenografist waren de waardige en verdiende helden van de avond. Hierover zeker meer de volgende dagen. Komaan vissers vlieg er nog es in.

Maar alles viel vanavond eventjes in het zinloze na het slotfragment van 'zomergasten' op de vpro. Ik had al betere afleveringen gezien. Maar ik bleef, zoals anders, kijken tot de aftiteling.

Laatste fragment. Paul De Leeuw. Vioolbouwer toont zijn afgewerkt produkt. Violiste speelt een noot of 20 en pinkt een traan weg omdat de klank zo mooi is.
'Goed' zegt de Leeuw ' dan brengen we samen iets, jij speelt, ik zing.""Oh ja, er is nog iemand die iets wil zeggen" De Leeuw gaat naar de eerste rij van zijn publiek.

Gezinnetje van vier. Mama, grote broer, zusje, papa. Paul gaat naat het meisje, haar naam is Cato, en vertelt ons ondertussen dat de redactie soms wel es een e-mailtje krijgt waar ze niet echt mee weten wat ze er mee moeten doen. E-mailtje kwam van het meisje die in 2 zinnetjes aan Paul vroeg of ze nog es samen met haar papa met hem konden lachen.
Papa heeft een hersentumor. Paul praat. Het meisje knikt soms ja en neen. Broer en moeder zijn rustig. "We gaan dat graag doen. Beter nog. We gaan voor jou en je papa een liedje zingen. Is dat ook goed?" " Je weet dat je je papa binnenkort een tijdje niet meer gaat zien?" Het meisje, iedereen die dit ziet weet het. "Oh ja, je hebt ook nog iets bij dat je ons wilt tonen, laat maar zien" Het meisje laat een bord zien met in mooie dik gekleurde letters:IK WIL NOG VEEL SAMEN MET PAPA LACHEN.Orkest begint, virtuose zet in, Paul zingt bij het gezin en bij het meisje 'Blijf bij mij' van Ruth Jacott. Het meisje kijkt naar Paul maar ook een paar keer naar haar papa. Papa kijkt terug naar haar. Ze glimlachen. Het is geen dramatisch tafereel. Er is alleen veel liefde en het is zo mooi en het doet keihard pijn.
Cato's papa overleed 3 weken later.

........

Op deze link kan je de uitzending nog es zien.Maar als het beeld duidelijk genoeg is kan je het deze keer misschien beter zo laten.