Godot in 'Vader' (Knausgard)

De roman die ik schreef terwijl ik op de schrijversacademie zat, werd afgewezen, ik begon op de universiteit, studeerde halfhartig literatuurwetenschap, schrijven lukte niet en alles wat van mijn schrijversbetsaan over was, was het verlangen ernaar. Dat was weliswaar sterk, maar hoeveel mensen in het universiteitscircuit waren er niet die ene dergelijke wens koesterden? Met onze band, Kafkatrakterne, speelden we in de Hulen, we speelden in de Garage, een paar van onze songs werden op de radio gedraaid, we kregen een paar goeie recensies in muziekbladen en dat was allemaal prachtig, maar ik besefte ten volle dat ik puur en alleen meedeed omdat ik Yngves broer was, want ik was echt een ellendige drummer. Op mijn vierentwintigste besefte ik plotseling dat dit mijn leven was, dat het er zo en niet anders uitzag en waarschijnlijk altijd zou blijven uitzien. Dat mijn studietijd, die veel bezongen en geprezen periode in je leven waar je altijd met zo veel plezier op terugkijkt, voor mij niet meer betekende dan deze reeks troosteloze, eenzame en onvolmaakte dagen. Dat ik dat niet eerder had ingezien, kwam door de hoop die ik de hele tijd had gekoesterd, door al die belachelijke dromen die een twintigjarige heeft over vrouwen en liefde, over vrienden en vreugde, over verborgen talenten en plotselinge doorbraken. Maar op mijn vierentwintigste zag ik de waarheid onder ogen. En het was oké, ook ik had mijn pleziertjes, daar niet om, en ik kon de wereld aan eenzaamheid en vernedering verdragen, ik was bodemloos: kom maar op, dagen, dacht ik soms, ik accepteer alles, het armzalige, het trieste, het pijnlijke, het vreugdeloze en het vernederende. Kom maar op! Pis me vol! Kak me vol, als jullie willen! Ik pik alles! Ik hou vol! Ik ben de volharding zelf! Dat de meisjes bij wie ik een poging deed het in mijn ogen zagen, daar heb ik nooit aan getwijfeld: te veel wil, te weinig hoop. Terwijl Yngve, die al die tijd zowel zijn vrienden, zijn studie, zijn werk als zijn band had, om maar te zwijgen van zijn vriendinnetjes, kon krijgen wie hij maar wilde.

fragment uit 'Vader' Karl Ove Knausgard