trailer

go go go Sierens go !

Sofokles

Op de wereld is er veel waar je verstand bij stilstaat,
maar niets dat meer verbijstert dan de mens.
Dat trotseert 's winters de stormen uit het zuiden
op de schuimbekkende zee,
dat laveert bedreven tussen huizenhoge golven door.
De meest verheven godheid van allemaal,
de aarde, snijdt hij van jaar tot jaar
aan repen, hoe onsterfelijk en onvermoeibaar zij ook
moge zijn,
hij krijgt haar klein met het rusteloze heen en weer
van zijn ploegen en het zwoegen der paardachtigen.

Het luchthartige volkje weet hij te bemachtigen
met net en strik; de beesten uit de wildernis
en in de zee de zilte vis,
alles wordt in de listen van de mens gestrikt.
Hij temt met behulp van zijn raffinement
het wild uit de bergen en uit de dalen,
hij dwingt de hengst met wapperende manen in het
gareel
en de dappere bergstier onder het juk.

Hij heeft zich de taal eigen gemaakt en vervolgens
het denken, snel als de wind,
hij heeft zich tot een groter verband leren
organiseren,
de aanvallen weren van het guurste vriesweer en
de venijnigste stortbui:
hij weet zich altijd weer te behelpen;
hij kan elke toekomst recht in de ogen zien.
Alleen op de dood zal hij nooit een uitweg weten,
hoe uitzichtloze ziektes hij ook kan genezen.

Maar al is hij dan in zover een redelijk wezen
dat hij verstandelijk meer dan voldoende uit
de voeten kan, toch komt hij nu eens tot
hoogstaand handelen, dan weer tot slecht:
nu eens maakt hij zijn land groot door de wet
en de eed aan het recht te respecteren,
dan weer zal hij het saboteren
als hij zich met wellust overgeeft
aan een negatieve trant van denken.
Maar voor wie het laatste geldt, blijft mijn huis gesloten,
zo iemand wordt nooit een geestverwant.

Uit Antigone (tweede koorzang)

Sierens

vijf vissers op zoek
graven dieper dan voorzien
schone weg samen