voorvaders

Ook Harlekijn heeft zijn voorvaders. Persoonlijk hebben we (ik toch niet) ze niet gekend maar we komen ze wel elke week tegen. Vanop hun vast plaatsje nemen ze de absenties op. De ene een beetje strenger dan de andere. Maar allemaal hebben ze dezelfde gedreven fonkel in de ogen om de schone taal van het toneel naar de menschen te brengen.

Een taal die toen wellicht anders klonk dan vandaag.

"Zijn of niet zijn, daar gaat het om. Of nog beter: leven of niet leven daar gaat het om.
Is het eervoller om in je hoofd die voortdurende aanvallen van het nietsontziende lot te verdragen of de wapens op te nemen tegen de zee van moeilijkheden en er al vechtend een einde aan te maken? Doodgaan, slapen. Meer niet; te weten dat die slaap die duizend aangeboren angsten die in je lichaam huizen, verjaagt. Het zou een welkom einde zijn. Doodgaan, gaan slapen, slapen, wie weet dromen? Daar zit het probleem, want wat wij in die doodslaap, vrij van aardse onrust, kunnen dromen, doet ons aarzelen. Die twijfel is er de oorzaak van dat deze rampspoed nooit zal ophouden. Want wie verdraagt de martelingen van de wereld, de dwang van de dictator, de verachting van de rijken, het verdriet om een verloren liefde, de gerechtelijke dwaling, de ambtelijke willekeur en de trap na voor zelfs de kleinste goede daad, als hij zichzelf daarvan kon verlossen met één dolkstoot? Wie zou in pijn en ellende willen leven, als niet de angst voor dat wat na onze dood komt, dat onontdekte land, waaruit geen reiziger ooit terugkeert, onze wil verlamt en ons nog liever dit vertrouwde lot doet dragen dan vluchten naar iets dat ons onbekend is? Zo maakt het denken lafaards van ons allemaal en verziekt de somberheid de vastberadenheid en verzanden de ondernemingen door dit gepeins in loze woorden."

Toch anders dan: "Mijn broek !! Mijn broek !! Waar is mijn broek."