panama

Gisterenmiddag met mijn dochter naar Panama gaan kijken in Het Paleis.
'Een voorstelling geschikt voor +6-jarigen' titelde op het programma.
Het was in ieder geval duidelijk aan het gewriemel in de inkomhal te zien. Een paar klasjes dribbelden tussen de tafeltjes en stoeltjes van het café, zenuwachtige leraars en leraressen trachtten de boel een beetje in de plooi te houden. Tevergeefs !! De sfeer zat er met andere woorden al goed in. Misschien wilden de bengels van dienst liever in de eerste 'echte' zon van het jaar wat achter elkaar hossen op stads -of gemeentepleintjes.
Maar dan. Voorstelling begint. Ik heb dit getimed. Na 20 seconden was de ganse zaal mee! Mee in het verhaal, de sfeer, het gevoel, het spel, de creativiteit, de ontroering (vooral op het laatst).
Geen teksten, geen monologen, geen preek van hier tot ginderachter-en-terug, geen gewetenschopperij. 'Gewoon' fun, verpakt in een speelse en spectaculaire danschoreografie plus dito decor. Panama is een ode aan vriendschap, ontdekking, jaloezie, muziek en beweging. Het streelde niet enkel mijn ogen. Ik meende bij het afscheid te horen bij één van die stoere kids die voor de voorstelling veel praat had tegen vriendje en meester, dat hij het ... schoon vond.
Hey, er is wel degelijk hoop. Ze moeten het gewoon wat meer reserveren in leuke zaaltjes over het ganse land.